जगभरातील सर्वच माहिती विकिपीडियावर उपलब्ध आहे पण विकिपीडियावर सर्च होण्यासाठी काही तरी खासच करावे लागते. त्यानंतर तुम्‍ही जगासमोर सहज येता किंवा उपलब्ध होता.
काल ऑफिसमध्ये काम करत होतो. बातम्या करणं ही आमचं काम असलं तरी एखादी बातमी नजर वेधून घेते. त्या बातमी मागची बातमी काय असं उगाच शोधमोहीम सुरू होते. आजही कामावर असताना दुपारी साहित्य अकादमीच्या पुरस्‍काराची बातमी आली. बेक्रिंगच्या जगात जगणार्‍या आमच्यासारख्या माणसांना कुठलं तरी जवळच नाव दिसत आणि पुन्‍हा बातमीभोवती मन फिरत रहातं. कालही अगदी तसच झालं. साहित्य अकादमीनं पुरस्‍कार मिळाल्यांची यादी जाहीर केली आणि त्या यादीत नवनाथ गोरे नाव बघितल्यावर अरे आपल्या माणसाला, गावाकडच्या माणसाचा गौरव झाल्यासारखं वाटलं नाही तो झालाच. मग थेट अगदी बनगरवाडीपासून मनातल्या मनात प्रवास सुरू झाला आणि थेट फेसाटीकार नवनाथ गोरे यांच्यावर थांबला. सर काल बातमी करताना तुमची बातमी फक्‍त आमच्याकडेच आहे याचं आनंद झाला. त्यापेक्षा दुसर्‍या गोष्टीचा आनंद हा आहे की, गुगलवर तुमचं नाव सर्च केलं की आता नवनाथ गोरे नावाच्या लेखकाचं स्‍वतंत्र प्रोफाईल दिसतं. गोरे सर ही किती आनंदाची आणि गावाकडच्या माणसाच्या अभिमानाची गोष्ट आहे. सांगलीतल्या निगडी बुद्रुकसारख्या गावात राहणारा माणूस आता थेट जगाच्या पाठीवरून कुठून बघता येणार असला तरी वैयक्‍तिक माहितीसह गुगलने सगळ्यांसाठी उपलब्ध करून दिला आहे. फेसाटी ते गुगल हे लिहिताना मला सहज सोपं वाटत असलं तरी ते तुमच्यासाठी अवघड आणि मोठं होतं. पण आता तुमचं नाव सर्च केलं की थेट तुमचं प्रोफाईल ओपन होतं. सर आनंदच नाही तर ती आमच्यासारख्या गावाकडच्या पोरांसाठी मोठी गोष्ट आहे.
नवनाथ गोरे सर आपल्या पहिल्या भेटीत आपण फार काही बोललो नाही. मोजक तेच बोलत राहिलो. नंतर तुम्‍हीच सांगितला की सर तुमची बहीण म्‍हणजे सुनीता मॅडम मला एमएला शिकवायला होत्या. नंतर नंतर आपल्या भेटी वाढत गेल्या आणि तुम्‍ही प्रेमानं फेसाटी कादंबरीवर माझं नाव लिहून मला तुम्‍ही भेट दिली. तुम्‍ही कादंबरी दिल्‍यानंतर पहिल्या बैठकीत वाचून हातावेगळी करायची ठरवलं पण ते राहून गेलं. सुरूवातीला वाचताना मला सारखं वाटत होतं की कादंबरीला मोठा कुठला तरी पुरस्‍कार मिळायला हवा (पुरस्‍कार मिळाला म्‍हणजे श्रेष्ठ असं काही मानत नाही मी पण लेखकाची कदर केली पाहिजेच की...असो) आणि आपली दुसर्‍या दिवशी भेट झाल्यावर तुम्‍ही लातुरच्या पुरस्‍काराची बातमी सांगितला. खरं सांगू का आपल्या माणसाचं कौतूक होणं, गौरव होणं हे तुमच्याएवढचं आमच्या अंगावर मुठभर मास वाढवणारं असतं.
शहरं खेडी होताहेत असं म्‍हणण्याची आता पध्दत आले पण आपण सगळीच गावाकडची, खेड्यातली माणसं. आपल्या गावाकडच्या माणसांच्या जगण्याची एक ठेवण आहे. तिच खरं तर जगण्याला उभारी देणारी असते. फेसाटी वाचताना गावाकडच्या माणसांची तीव्रपणे आठवण यायची. माझ्या गावाकडं फेसाटी ओढत नाहीत पण कोल्‍हापुरातून जाताना गडहिंग्लजच्या आधीपासूनच काळ्यामातीत फिकट हिरव्या पिकात फिरणार्‍या फेसाटीवाल्या माणसांचं चित्र दिसू लागतं. फेसाटीची डोक्यावर असणारी आणि डोक्‍यात आत आत रुतणारी दोरी रस्‍त्यावरूनही तीव्रपणे दिसू लागते. त्या आठवणी तुमच्या फेसाटीनं आणखी आणखी तीव्र केल्या.
फेसाटीचा तीव्र असणारा स्‍वर साहित्यातही ठळकपण नोंदवला गेलाय याचं आनंद तर आहेच. आता आणखी आणखी नवी पुस्‍तकं, नवे अनुभव तुमच्याकडून आम्‍हाला वाचायला मिळू देत याच शुभेच्छा आणि सदिच्छा...
